Woensdag de 29ste voelde ik mij al totaal niet fit en was mijn lichaam zich echt klaar aan het maken om te gaan bevallen. Ik had al 2 dagen slecht geslapen, ieder uur van de klok gezien in de nacht.
Om 00:30 in de nacht van 30 maart begonnen de golvingen maar twijfelde ik nog of het echt golvingen waren of gewoon nog steeds mijn lichaam die zich aan het voorbereiden was. Ze kwamen echter erg vaak en Dennis stelde voor om toch even te gaan timen ondanks dat ik aangaf dat ik twijfelde of dit al echte golvingen waren, Maar uit de timing bleek dat ze wel om de 3 tot 5 minuten kwamen en allemaal ongeveer 60 seconden duurde. Uiteindelijk werden ze ook echt intenser en is om 4 uur de verloskundige gekomen. Die gaf aan dat de geboorte gestart was en ik lekker zo door moest gaan.
Om 8 uur kwam hij weer om te kijken hoe het was gegaan en ik vond dat we mooi waren opgeschoten al kreeg ik wel de term “Boemel treintje” wat duidde dat het een beetje traag op gang kwam. Dat vond ik toch wel een beetje tegenvallen omdat de ontsluiting die ik had voor mijn gevoel wel goed gevorderd was.
Toen kwam Joke meteen omdat ze doorhad dat ik haar nodig had. Ik was namelijk vrij moe en kreeg er al wel meer moeite mee. We hebben toen ook thuis het bad opgezet en dat vond ik echt super fijn. Ik kwam helemaal in mijn bubbel en zakte tussen de golvingen ook af en toe even weg.
Na weer een controle bleek dat ik vrijwel geen ontsluiting erbij had gekregen en ik was echt zo moe dat we besloten naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik.
Eenmaal daar aangekomen en aangesloten toch eerst besloten om nog even te proberen terug in de bubbel te komen. Maar ook toen volgde geen vorderingen en bleef ik hangen op 4,5 cm.
Dus had ik me uiteindelijk aangemeld voor de ruggenprik. Dit was alleen net rond de wisseling van de shift (tussen 16:00 – 17:00) dus het zou nog wel even duren voor ik de prik zou krijgen.
Ondertussen tijdens het wachten op de prik zwakte de golvingen af naar een interval van 8 a 10 minuten. Waardoor de verpleging ook nog over weëenopwekkers gingen praten. Voor mijn gevoel namen de golvingen, ook al kwamen ze met flinke rustmomenten, wel in intensiteit toe maar ik dacht ook dat ik het gewoon niet meer trok.
En toen ineens uit het niets rond half 6 kreeg ik persdrang. Wat voor iedereen inclusief mezelf kwam als een flinke verrassing. Zelfs Joke achtte die kans klein en zei tegen de verloskundige dat ze haar schoen zou opeten als ik volledige ontsluiting zou hebben. Maar toch, na controle bleek ik dan ook volledige ontsluiting te hebben, was de ruggenprik van de baan en was het tijd om onze kleine meid op de wereld te gaan zetten. Kennelijk waren de golvingen met lange pauzes dus niet alarmerend, maar juist precies wat ik nodig had om te kunnen ontspannen.
Uiteindelijk is Lynde nog in de vliezen geboren. Deze trapte ze zelf open toen haar voetjes naar buiten kwamen.
Al met al een geboorte om trots op te zijn en een belangrijke les dat ontsluiting meten geen maatstaaf van tempo en verwachtingen hoeft te zijn.