Ervaringen/reviews

Kennis en ervaring uitwisselen tijdens de cursus vonden wij waardevol. Joke weet waar ze het over heeft en straalt dat ook uit. Er is ruimte voor het stellen van vragen en niks is te gek.

Inhoudelijk in gesprek gaan over het proces en wat we tegen gaan komen, dat vonden wij waardevol tijdens de begeleiding. Ook goed om samen met je partner stil te staan bij de geboorte en wat we eventueel tegen kunnen komen. Goed om op deze manier al pratende onderwerpen bespreekbaar te maken. Vanuit kennis en ervaring kom je een hoop te weten.

De persoonlijke en betrokken houding van Joke is als prettig ervaren. Ook vragen stellen om ons aan het denken te zetten (zonder sturend oordeel) is als prettig ervaren. De affirmatie kaarten en het andere woorden geven aan bijvoorbeeld bevalling, weeën, enzovoort was top!

Begeleiding tijdens de geboorte is niet van toepassing geweest, onze dochter is geboren door middel van een geplande keizersnede.

I contacted Joke at the very last weeks (36 weeks) of the pregnancy because I wanted to try VBAC, but I was not very sure and not confident.Although we didn’t have much time, Joke arranged all 3 sessions very efficiently. We went through our background, the 1st birth and our needs. I briefly made the birth plan by following the guide provided by Joke.

Joke and us went through the birth plan and explained and asked more details which we didn’t think about or didnt think deeper. We felt much more prepared and confident about the coming birth.

However, each birth is different and doesn’t always go as it was planned. I past the 41 weeks mark which I agreed with the gynecologist about a planned c-section. The doctors don’t want me to go past 41 weeks because of the extra risk rates. I was under a lot of pressure because I had a stronger willing to have a VBAC after reading the hypnobirthing book and the sessions with Joke. Joke was very helpful at that time. She gave me advices to weight my opinions and also techniques to relax, to find out what I really want.

Eventually, I canceled my planned c-section appointment at 41+ 2 weeks and agreed to do a induce at 41+4 weeks.On 41+3, the day after the membrane sweep, the irregular contraction came right after the foot reflexology and it became more intense and regular. At 17:00, we arrived in the hospital and Joke arrived as well.

Joke helped us to fill up the bath, made sure that I drink enough and have some food, reminded me to empty my bladder, change positions to make the process going faster, helped me to use the breathing techniques to relieve the tension from the contraction. Each time I felt that I wanted to give up, Joke always told me that I can do it with a gentle but firm voice. All of that helped me to go through the 5 hours intensive contaction. The contraction phase went very well, I didn’t get any medical pain relief, only from the warm bath and breathing techniques.

At the push phase, Joke noticed the baby hair. So she immediately asked for the doctor. She ran out of the room because the doctor was not arriving yet. Shortly, the doctor came, and it went very fast, with one push, our daughter’s head was out. But the shoulder was stuck. After the help from the doctors, our daughter was born healthfully and luckily, I am also fine.

After the birth, I was told it was shoulder dystocia, a rare situation which can happen at the birth. I was upset and worried after i read what can happen to us. Joke visited me a few days after the birth and we watched the videos of the birth together. She filled me up the blurry memory during the birth. It helped me to understand what happened and what did the doctor do. It also helped me to have the whole picture of the birthI felt empowered and have a more positive attitude. Thanks to Joke!

 

Lieve Joke, dankjewel voor jouw liefdevolle begeleiding tijdens mijn zwangerschap. We hebben het als enorm waardevol ervaren. Doordat jij precies wist waar mijn uitdagingen en angsten zaten, heb ik deze aan kunnen pakken en ging ik met vertrouwen de geboorte in.

Het geboorteproces verliep dan ook zeer voorspoedig en ik kon vertrouwen op de samenwerking van mijn lichaam en onze baby. Geen enkele twijfel of ruimte voor angstgedachten, mijn lichaam nam het over, omdat ik kon vertrouwen dat het goed kwam.

Ik gun het iedere aanstaande moeder om jou naast zich te hebben in het gehele proces van zwangerschap tot en met geboorte!

Woensdag de 29ste voelde ik mij al totaal niet fit en was mijn lichaam zich echt klaar aan het maken om te gaan bevallen. Ik had al 2 dagen slecht geslapen, ieder uur van de klok gezien in de nacht.

Om 00:30 in de nacht van 30 maart begonnen de golvingen maar twijfelde ik nog of het echt golvingen waren of gewoon nog steeds mijn lichaam die zich aan het voorbereiden was. Ze kwamen echter erg vaak en Dennis stelde voor om toch even te gaan timen ondanks dat ik aangaf dat ik twijfelde of dit al echte golvingen waren, Maar uit de timing bleek dat ze wel om de 3 tot 5 minuten kwamen en allemaal ongeveer 60 seconden duurde. Uiteindelijk werden ze ook echt intenser en is om 4 uur de verloskundige gekomen. Die gaf aan dat de geboorte gestart was en ik lekker zo door moest gaan.

Om 8 uur kwam hij weer om te kijken hoe het was gegaan en ik vond dat we mooi waren opgeschoten al kreeg ik wel de term “Boemel treintje” wat duidde dat het een beetje traag op gang kwam. Dat vond ik toch wel een beetje tegenvallen omdat de ontsluiting die ik had voor mijn gevoel wel goed gevorderd was.

Toen kwam Joke meteen omdat ze doorhad dat ik haar nodig had. Ik was namelijk vrij moe en kreeg er al wel meer moeite mee. We hebben toen ook thuis het bad opgezet en dat vond ik echt super fijn. Ik kwam helemaal in mijn bubbel en zakte tussen de golvingen ook af en toe even weg.

Na weer een controle bleek dat ik vrijwel geen ontsluiting erbij had gekregen en ik was echt zo moe dat we besloten naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik.

Eenmaal daar aangekomen en aangesloten toch eerst besloten om nog even te proberen terug in de bubbel te komen. Maar ook toen volgde geen vorderingen en bleef ik hangen op 4,5 cm.

Dus had ik me uiteindelijk aangemeld voor de ruggenprik. Dit was alleen net rond de wisseling van de shift (tussen 16:00 – 17:00) dus het zou nog wel even duren voor ik de prik zou krijgen.

Ondertussen tijdens het wachten op de prik zwakte de golvingen af naar een interval van 8 a 10 minuten. Waardoor de verpleging ook nog over weëenopwekkers gingen praten. Voor mijn gevoel namen de golvingen, ook al kwamen ze met flinke rustmomenten, wel in intensiteit toe maar ik dacht ook dat ik het gewoon niet meer trok.

En toen ineens uit het niets rond half 6 kreeg ik persdrang. Wat voor iedereen inclusief mezelf kwam als een flinke verrassing. Zelfs Joke achtte die kans klein en zei tegen de verloskundige dat ze haar schoen zou opeten als ik volledige ontsluiting zou hebben. Maar toch, na controle bleek ik dan ook volledige ontsluiting te hebben, was de ruggenprik van de baan en was het tijd om onze kleine meid op de wereld te gaan zetten. Kennelijk waren de golvingen met lange pauzes dus niet alarmerend, maar juist precies wat ik nodig had om te kunnen ontspannen.

Uiteindelijk is Lynde nog in de vliezen geboren. Deze trapte ze zelf open toen haar voetjes naar buiten kwamen.

Al met al een geboorte om trots op te zijn en een belangrijke les dat ontsluiting meten geen maatstaaf van tempo en verwachtingen hoeft te zijn.

Dinsdagavond rond etenstijd begonnen de weeën. Eerst nog rustig en met ruime tijd ertussen. Ons zoontje was uit logeren en we gingen er vanuit de volgende ochtend onze baby in onze armen te kunnen sluiten. Ik ging de douche in om te kijken wat de weeën zouden doen. Die werden krachtiger en regelmatiger. De verloskundige kwam langs en zei dat het inderdaad leek te beginnen.

Rond 3.00 uur die nacht kwam de verloskundige voor de tweede keer langs. Ik had op dat moment 2 cm ontsluiting, maar wist dat zelf niet. Omdat mijn vorige bevalling heel lang duurde (28 uur, uiteindelijk een ziekenhuisbevalling met weeënopwekkers) en ik het toen heel ontmoedigend vond om steeds het tegenvallende aantal cm te horen, wilde ik deze keer alleen maar weten of er vordering was. We besloten het bevalbad te vullen, zodat ik daarin de weeën zou kunnen opvangen.  Rond 5.30 uur werd ik wakker, omdat ik in slaap was gedoezeld. Dat was volgens mij niet de bedoeling van bevallen en het leek er op dat moment ook nog niet op dat we die ochtend vroeg onze baby zouden ontmoeten.

In de dagen erna bleef het rommelen en sluimeren. Er was wel wat weeënactiviteit, maar met weinig kracht en geen regelmaat.

Op donderdagmiddag heb ik, op advies van Joke, een voetreflexbehandeling gehad, die heel fijn was. Ik ben er ook van overtuigd dat die behandeling heeft bijgedragen aan het bevorderen van het geboorteproces. Diezelfde avond om 19.00 uur braken mijn vliezen. De hele nacht en ochtend erna gebeurde er nog weinig. In de ochtend waren er wel wat weeën, maar het was nog altijd vrij rustig.

Omdat mijn vliezen die avond ervoor waren gebroken zouden we om 19.00 uur op vrijdagavond worden overgedragen aan de gynaecoloog, als ik niet voor die tijd bevallen zou zijn. Die ochtend hebben we daarom nog een behoorlijke tijd drukpunten gemasseerd, die ook in de voetreflexbehandeling al waren gestimuleerd. Daarnaast hebben we op advies van Joke ook wat oefeningen vanuit Spinning babies gedaan en uiteindelijk zijn we begin van de middag even gaan rusten.

Om 13.40 uur werd ik wakker van een veel krachtigere wee. Daarna volgenden de weeën elkaar sneller op en bleven ze ook krachtig. Om 15.30 uur kwam de verloskundige. Ik wilde nog steeds het aantal cm ontsluiting zelf niet weten, ik wilde alleen weten of ik het bevalbad in mocht om daar de weeën op te vangen. Helaas vond de verloskundige het nog te vroeg om het bad in te gaan. De baarmoedermond was inmiddels wel verstreken, maar ik had nog steeds 2 cm ontsluiting, net als die dinsdagnacht, al wist ik dit op dat moment zelf allemaal niet. We spraken af dat de volgende dienstdoende verloskundige om 18.30 uur zou terugkomen om te bespreken wat de vervolgstappen zouden zijn, dus we hielden er rekening mee dat we die avond naar het ziekenhuis zouden moeten.

Inmiddels had ik steeds meer moeite om de weeën op te vangen en kwam Joke om 16.00 uur om ons bij te staan. Gelukkig kon Joke ook wat dingen doen (oa. met de rebozodoek) om de pijn van de weeën te verlichten, maar ook om de baby verder het bekken in te begeleiden.

Om 18.00 uur besloten we nog wat te eten voordat de verloskundige zou komen. We zaten aan de eettafel. De weeën waren heftig, maar ik heb tussendoor zelf ook nog wat kunnen eten. Ineens kreeg ik enorme persweeën. Ik perste niet actief, maar voelde de baby steeds meer naar beneden drukken. De verloskundige werd opgehouden door een telefoontje uit het ziekenhuis (en wist toen ook nog niet dat het ineens heel snel ging) dus was wat later. Om 18.35 uur belde Hein haar om te zeggen dat ik persdrang had en dat ze snel moest komen. Ze was onderweg en zou er volgens de navigatie nog 8 minuten over doen om bij ons te komen. Ze heeft er 7 minuten van kunnen maken met 140 over de snelweg. Ik kreeg instructies om de weeën weg te zuchten en Hein moest de deur vast openzetten en moest terugbellen als we dachten dat de baby geboren zou worden terwijl de verloskundige er nog niet was. Ik stond nog bij de eettafel de weeën op te vangen en had ineens de behoefte om een andere houding aan te nemen. Ik ben toen bij de eettafel op handen en knieën op de vloer gezakt en om 18.42 uur kwam de verloskundige binnen. Ze heeft snel wat spullen klaargezet en stelde voor om na de volgende wee middels inwendig onderzoek te kijken hoe ver ik was. Dat is niet meer gelukt, want na die volgende wee kwam het hoofdje al en om 18.51 uur is onze dochter Felí geboren. Het bevalbad stond ernaast, maar heb ik niet meer gehaald…

Ik heb de hele bevalling niet actief geperst, maar mijn lichaam werkte mijn babytje op eigen kracht naar buiten.

Ik ben heel dankbaar dat ik uiteindelijk thuis ben bevallen (9 minuten voordat de overdracht naar de gynaecoloog zou zijn) en dat we het natuurlijke proces de kans hebben gegeven haar werk te doen. Dit was echt een totaal andere ervaring dan mijn vorige bevalling en ik ben er zo trots op! Joke’s bijdrage in het geheel is voor ons zo belangrijk en waardevol geweest. Dankjewel daarvoor!

Het was ontzettend fijn om doula begeleiding te hebben bij mijn eerste zwangerschap. We hebben er ontzettend veel van geleerd over de zwangerschap en vooral over de keuzes en mogelijkheden die je hebt tijdens de bevalling. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik met veel zelfvertrouwen richting de geboorte ging en ook alle vertrouwen hierin had. Wat uiteindelijk ook heeft geresulteerd in een hele fijne bevalling waar ik goed op terug kijk! In de laatste twee weken van de zwangerschap vond ik het wel steeds spannender worden vooral toen ik de 41 weken over ging. Komt hij nog wel uit zichzelf? Mensen gingen appen en ik werd alsmaar onrustiger. Hier met Joke ook over gesproken en tips gehad om het aangenamer te maken. Uiteindelijk na een paar accupunctuur behandeling ook nog een voetreflexmassage gedaan en toen meldde meneer zich die nacht. Wat was ik blij en opgelucht dat het begon en ik niet meer voor extra controle naar het ziekenhuis hoefde. Joke midden in de nacht gebeld en die was om 7 uur in de ochtend bij ons. Begin van de middag, half 1, was Morris geboren en wij ontzettend trotse, blije en opgeluchte ouders.